In memoriam Patricia de Martelaere 1957-2009

Zoals Frans Kellendonk de personificatie was van de echte schrijver, zo was Patricia de Martelaere het voorbeeld van een echte filosoof, die bovendien romans en essays schreef. Allebei min of meer koud van buiten en vuur van binnen, allebei begenadigde stilisten met een trefzekere en metaforische verbeeldingskracht. Allebei scrupuleus en onverschrokken uit op het zoeken van antwoorden op de lastige vragen die ze zelf opwierpen. Voor De Martelaere, die hoogleraar was in Leuven en Brussel, was filosoferen een kwelling en een genot: het was krabben dat jeuk teweegbracht. Beter zou het zijn helemaal niet te krabben, maar ‘wie nooit heeft gekrabd, heeft nooit ondervonden hoe het genot uiteindelijk toch nog een gestalte kan worden van de kwelling’.

Kellendonk en De Martelaere schreven met hun rug gekeerd naar het grote kabaal in de wereld en de literatuur, maar ze wisten tamelijk goed wat zich daar afspeelde, als waarnemers. Ze hielden zich...