Bij de schilderkunst aan het einde van de negentiende eeuw zie je de impressionisten Monet, Seurat, Degas of Pissarro voor je. Niet Jules Bastien Lepage, Thomas Anshutz of Hubert von Herkomer, in die tijd bekende schilders wier werk op de grote jaarlijkse tentoonstelling van de ‘Salon’ in Parijs hing, drie rijen dik. Dat waren de naturalisten over wie nu de tentoonstelling Illusie en werkelijkheid 1875-1918 in het Van Gogh Museum is te zien. Zij schilderden de grauwe werkelijkheid zoals die in de romans van Émile Zola te vinden was: armoe, prostitutie, uitbuiting, zware arbeid en ziekte werden zo fel realistisch en op groot formaat weergegeven dat die onderwerpen vanzelf allure en zelfs een zeker grandeur kregen. Zoals deze Middagpauze van de metaalarbeiders van de Amerikaan Thomas Anshutz uit 1880.
Wil je dit verhaal verder lezen?
Wil je dit verhaal verder lezen?
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Onze verhalen zijn voor jouw verdieping
Lees artikelen vanuit verschillende invalshoeken
Ontwikkel je eigen perspectief
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Onze verhalen zijn voor jouw verdieping
Lees artikelen vanuit verschillende invalshoeken
Ontwikkel je eigen perspectief
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.