Essay / Hyperindividueel collectivisme

Wanneer de leraar in The Dead Poet’s Society aan zijn leerlingen vraagt om het eerste hoofdstuk uit hun literatuurboek te scheuren, wordt hij met verbijstering aangekeken. Eruit scheuren? Ja, scheur het eruit, weg ermee! Nadat ze nog eens hun wenkbrauwen hebben opgetrokken en elkaar vragend hebben aangekeken, doen ze het, de een aarzelend, de ander met enige zwier.

Het is een enigszins choquerende scène, ook al begrijp je dat de leraar (gespeeld door Robin Willams) wel zijn motieven zal hebben voor zo’n drastische ingreep. En die heeft hij. Hij wil niet dat ze poëzie gaan begrijpen aan de hand van een tekst met de titel Understanding Poetry. Hij wil dat ze op eigen kracht met poëzie vertrouwd worden, desnoods struikelend, maar dan wel over hun eigen fouten en domheden. Dat scheuren is een ‘educational cut’: de leerlingen moeten op hun eigen inzicht leren vertrouwen. ‘To find your own voice’, daar gaat het om.

De Amerikaanse...