Over het nieuwe boek van Tijs Goldschmidt, fantasieloze evolutionisten en waarom een ijsbeer best met een hond kan spelen.

Omdat hij niet wil onderdoen voor de inspirerende band die de dichter en essayist Willem Jan Otten zegt te voelen met tweeduizend jaar christelijke traditie van interessante denkers, schitterende beeldende kunst en sacrale muziek, openbaart de bioloog en essayist Tijs Goldschmidt aan het slot van zijn nieuwe boek Vis in bad waarmee hij zich diep verbonden voelt. Dat is ‘het besef dat alle levende wezens op aarde uiteindelijk een gemeenschappelijke voorouder delen’. Het is voor hem een ‘opwindend idee verwant te zijn met alle DNA-bezittende organismen op aarde, die nog sterker uiteenlopen dan een oester en een fruitvlieg, een walvis en een mensaap.’ Hoewel ongelovig, geeft dit besef ‘een extra dimensie’ aan zijn bestaan,

Hier moet inderdaad van een extra dimensie sprake zijn want je verbonden voelen met de miljoenen jaren tellende evolutie, is iets...