Je eet wel octopus en geen hond? Hypocriet!

Outside of a dog, a book is a man’s best friend. Inside of a dog it’s too dark to read.
– Groucho Marx

Varkens zijn er om te eten, honden niet. Honden zijn trouwe viervoeters, kompanen, metgezellen. Honden halen de krant en gaan in hun mand liggen wanneer jij dat zegt. Vandaar dat de halve wereld elk jaar op z’n achterste poten staat als de zon zijn hoogste stand bereikt boven het kleine Zuid-Chinese stadje Yulin. Dan is het namelijk tijd voor het traditionele hondenvleesfestival. Deze zomer werden er volgens de NOS weer tien- tot twintigduizend honden gegeten. Katten zijn overigens ook niet veilig.

Ik ben ook geen voorstander van het festival, maar dat is vanwege de brute manier waarop die beesten doodgeknuppeld en soms half-levend gevild worden; ik heb ooit een filmpje gezien en het niet uitgekeken. Hond eten an sich, waarom niet? We eten toch ook varken.

Varkens kunnen videospelletjes spelen. Als je ze de ruimte geeft, maken ze zichzelf zindelijk en ruimen ze zelfs hun eigen speelgoed op, ontdekte Candice Croney, associate professor of animal sciences aan de Perdue Univerity in Indiana. Ze kunnen ook spearmint onderscheiden van gewone munt en pepermunt in een geurtest, aldus het Amerikaanse culinair-agrarische tijdschrift Modern Farmer. Ik durf te wedden dat ze ook je pantoffels halen.Maar dat wilt u niet weten, want dan lust u ze niet meer. Dat is hypocriet. Voor straf ga ik er nog een voor u verpesten: octopus.

Octopus is verschrikkelijk lekker. Het spierweefsel van inktvissen en octopussen is heel fijn, de vezels zijn meer dan tien keer dunner dan die van gewone vissen. Maar daarom bevatten ze wel heel veel collageen, bindweefsel. Vandaar dat het vlees snel rubberachtig kan worden. De truc is om het ofwel heel kort heel heet te grillen, dan blijft het vlees sappig en knapperig. Of heel lang stoven, dan smelt al het collageen weg en wordt zo’n octopusarm ongelooflijk mals.

Maar de octopus is ook een eindeloos fascinerend beest. Ooit gezien hoe sierlijk zo’n achtarmige lampenkap in het wild over de zeebodem lijkt te zweven? Inktvissen en octopussen zijn weekdieren, zoals oesters en Sint-Jakobsschelpen. Alleen, ze zijn binnenstebuiten geklapt. Inktvissen hebben nog een restant van de schelp van binnen dat steun geeft aan de lichaamsholte. Inktvissen (sepia’s, die bij de kusten zwemmen, en pijlinktvissen, die dieper in de oceaan leven) hebben acht korte armen en twee lange tentakels. Octopussen hebben geen tentakels, enkel acht armen waarmee ze zich voortduwen en de zeebodem aftasten op zoek naar voedsel.

Octopussen zijn verschrikkelijk sterk, ze bestaan voor het grootste deel uit spier. Sommige soorten winnen het zelfs van een haai (tip: daar zijn ook filmpjes van). Tegelijkertijd zijn ze ongelooflijk flexibel; de reuzenkraak, die in de Grote Oceaan leeft en een armlengte van meer dan vier meter kan hebben, kan zich door elk gaatje wurmen waar zijn harde bek en hersenpan doorheen passen. Zo’n gaatje hoeft niet veel groter te zijn dan drie centimeter. Octopussen hebben drie harten. Eén om de organen te bedienen en twee die het bloed langs de kieuwen pompen. En ze hebben blauw bloed, omdat ze geen ijzer maar koper gebruiken om zuurstof te vervoeren.

Stel je voor dat je elke dag na je werk thuiskomt en begroet wordt door een kwispelende octopus. Zou zo maar kunnen.

Allemaal heel bijzonder, maar het ontneemt u de trek waarschijnlijk nog niet. Helaas voor de pulpo-liefhebber is de octopus ook heel slim. Octopussen kunnen blikjes en potten openmaken, labyrinten oplossen en – nu wordt het echt vervelend – individuele mensen herkennen, valt te lezen in Octopus! The most mysterious creature in the sea van Katherine Harmon Courage. Stel je voor dat je elke dag na je werk thuiskomt en begroet wordt door een kwispelende octopus. Zou zo maar kunnen. Alleen zit je wel met natte pantoffels.

De hersenen van bijvoorbeeld die eerdergenoemde reuzenkraak zijn zo groot als een walnoot, hooguit twee. Maar ook in elke arm zitten neuronen: ze hebben zogezegd allemaal hun eigen besturingssysteempje, waardoor ze onafhankelijk van elkaar kunnen ‘denken’. Terwijl één arm de octopus voortduwt en een ander voelt of er ergens iets te eten ligt, kijkt de kop rond in de verte op zoek naar een prooi, zonder over het werk van zijn armen te hoeven nadenken. Vandaar dat ze ook bijzonder lang blijven kronkelen nadat ze door een Koreaanse ober met een schaar boven je bord van een levend exemplaar geknipt zijn als je sannakji besteld hebt.

Deze zondag (de tweede van augustus) wordt in een klein dorpje in Galicië het jaarlijkse Festa do Pulpo do Carballiño gehouden. Als u een beetje vaart maakt, heeft u nog net genoeg tijd om een spandoek te maken. Inktvissen zijn lekker, knapperig en mals, maar ook sterk, flexibel en heel slim. Het is hypocriet om geen hond maar wel octopus te eten.