De alleseter eet alles. Alleen polenta vindt hij niet te vreten. Als ik aan polenta denk, dan denk ik aan gruizige cake met een fletse, weeïge maïssmaak. Ik blijf het af en toe proberen, maar het draait meestal op hetzelfde uit: korrelige maïspap. Of opgesteven korrelige maïspap. Dat is mijn herinnering aan dit klassieke Noord-Italiaanse gerecht. Een herinnering die in het geheel niet geholpen wordt door mijn kennismaking afgelopen maart met het zuidelijk Amerikaanse bijgerecht cheese grits, een vettige, romige pap met maïsgruis (hence the name grits) waar in dit geval nog kaas doorheen wordt gesmolten. Geen succes. Zeker niet als het bij het ontbijt geserveerd wordt. Daarbij deed het me denken aan polenta.