‘Een leesautobiografie’ is de biografie van wat iemand heeft gelezen en wat dat voor hem of haar heeft betekend. Het autobiografische karakter zorgt ervoor dat de schrijver over zijn lectuur heeft nagedacht, er over heeft ‘gereflecteerd’ zoals dat zo mooi heet. Hij geeft betekenis aan wat hij denkt en doet dat via de romans die hij gelezen heeft, via de essays waarmee hij dagen in zijn hoofd heeft rondgelopen, met de biografie van een schrijver waarin hij delen van zijn eigen leven terugziet, en de eerste boeken die hij als kind las.

Er zijn weinig boeken waarin op deze directe manier de invloed van lectuur wordt beschreven. Het dichtst in de buurt komt, de titel zegt het al, Cahiers van een lezer van E. du Perron, geschreven in de tweede helft van de jaren twintig en begin van de jaren dertig. Dit is meteen het beste voorbeeld omdat Du Perron het in afleveringen schreef, bijna als een dagboek. Bovendien zorgde zijn polemische inborst ervoor dat hij permanent op scherp...