Ik ben niet tegen Damien Hirst. Ik ben niet vóor Damien Hirst. Ik vind Damien Hirst wel lachen. Misschien moet ik kunst eens wat serieuzer nemen.

Het is met kunst alles of niets. Nooit eens zomaar een beetje genieten tussendoor. Heel anders dan muziek. Daar kun je sublieme luisterervaringen afwisselen met een moppie achtergrondmuziek. Niet kunst. In het museum hoor je óf in werken op te gaan, óf ze maar mwah-mwah te vinden.

Ik wil het hebben over Damien Hirst. Ik vind hem wel lachen, maar om nou te zeggen dat ik zijn werk perse met eigen ogen hoef te zien, nee.

(Behalve zijn boek I Want to Spend the Rest of My Life Everywhere, with Everyone, One to One, Always, Forever, Now. Dat koester ik als een grote, gróte schat.)

Damien Hirst dus, opent deze week in Venetië een show die miljoenen heeft gekost, miljoenen om te maken en miljoenen om te presenteren. Wederom slaagt hij erin de kunstwereld te beroeren. Toen kranten en andere media maanden geleden de boel begonnen op te poken...