Net negentien

11-08-2007
Door Sander Donkers

De band The Hold Steady bestaat uit vijf smoezelige types die weinig originele muziek maken die sterk aan de jaren zeventig herinnert. Dus waarom gaat hun nieuwe plaat ‘Boys and Girls in America’ toch hoog scoren in de lijstjes van popcritici dit jaar? ‘Wij tappen onze energie als het ware af van het publiek.’

Zelden een plaat gehoord die zo snel prijsgeeft waar het in de komende veertig minuten om zal draaien. Een intro met een paar knisperende gitaartonen mondt uit in boerse blokakkoorden en een botte beat. Van je G en je D, en steek die vuist maar in de lucht. Niets verrassends aan, maar de overtuiging doet het hem. En dan is daar de stem, onvast maar niet onprettig, die meteen duidelijk maakt dat de zanger niet zomaar aan een liedje begint, maar aan een verhaal: There are nights when I think that Sal Paradise was right / Boys and girls in America have such a sad time together.

Nog geen minuut, en je bent in 1975. Al­thans,...