Wie herinnert zich de beelden van de ondertekening van het vredesakkoord tussen de Colombiaanse overheid en de guerillabeweging Farc niet? Een glimmende president Juan Manuel Santos schudde in september 2016 de hand van Farc-leider Timoleón Jiménez in de Cubaanse hoofdstad Havana. Het akkoord zou daarna worden afgewezen bij een referendum maar uiteindelijk onder hevige druk op het parlement toch definitief worden bevestigd in december van dat jaar.

De internationale gemeenschap was opgetogen. Eindelijk, na vijf decennia, zou er vrede komen in het door interne gewapende conflicten geteisterde Colombia. President Santos kreeg er zelfs de Nobelprijs voor de Vrede voor. De Verenigde Staten, Canada, de Europese Unie, allemaal stonden ze in de rij om met miljoenen euro’s de overgang naar vrede te ondersteunen.

Totale ondoorzichtigheid

De sfeer was er een van handen uit de mouwen, grote werken die verricht moesten worden en geloof in de toekomst. En zo zou het ook moeten zijn, maar...