Overzichten en geschiedenissen van de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn er wel, maar persoonlijke memoires minder. Chris van Esterik voorziet hierin ten dele in zijn boek over die jaren gezien door de ogen van de politicologen.

Het is gevaarlijk je als vriendengroep te spiegelen aan Nescio’s Titaantjes en dus van jezelf te zeggen: ‘Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ‘t zelf.’ De Titaantjes staan voor verloren illusies, voor ‘stakkerig wijs’ geworden zijn en jezelf als held te hebben opgegeven. Dat klinkt, aangelengd met een biertje, misschien sympathiek, maar het is beter zo’n directe vereenzelviging te ontwijken en de Titaantjes de Titaantjes te laten. Het gevaar dat je bij ‘gelatenheid’ uitkomt is te groot. Chris van Esterik neemt het risico in Jongens waren we, zijn memoires als journalist en eertijds politicoloog in het licht van de ‘totalitaire verleiding’ in de jaren zeventig. Die verleiding, je aansluiten bij het om je heen...