De schrijver en de dood

Er zijn in het werk van Constantijn Huygensprijswinnaar A.F.Th. van der Heijden geen winnaars, alleen maar verliezers – in het beste geval glorieuze verliezers die veel hebben bereikt, maar nooit het hoogste. Al zijn romans zijn eigenlijk requiems. Het zijn verhalen over levens die moeten mislukken omdat Van der Heijden ze heeft voorzien van een uitgesproken doodsdrift: mannen met een bruikbare geest, die de dood uitdagen door te veel te drinken, te roken, te snuiven, te stelen, te denken en te hoereren. Ze hebben de dood al in zich. Alsof hij even de pen van Van der Heijden overneemt, zegt Tibbolt tegen zijn hardere alter ego Movo in De Movo tapes: ‘Mensen zijn geboren verliezers… het zijn geboren romanpersonages… door hun neiging zich uit de slonzigheid van het leven naar de glanzende perfectie van de dood te slepen. De goeie kant op dus…’

Van der Heijdens echte, niet tot fictie omgesmolten requiems – Asbestemming, het boek over zijn vader,...