Afgelopen zondag werd in de Amsterdamse Balie de vijftigste verjaardag ‘nagevierd’ van Renate Rubinstein, die op 16 november 1979 vijftig werd. Er waren toen feestredes van vrienden als Karel van het Reve en Peter Vos en feestmuziek van Peter Schat. Ik kreeg nu de kans een kort praatje af te steken tegen Renate Rubinstein, inmiddels al weer vijfentwintig jaar dood.

Lieve Renate,

Eerst, helemaal niet zoals het hoort bij zo’n gelegenheid, een standje. Je hebt de laatste vijfentwintig jaar niets meer van je laten horen omdat je toevallig dood bent – ik vind het een betrekkelijk mager excuus. Je deed dus mee tot en met de Val van de Muur, maar 9/11 en al die andere islamitische terreur, Fortuyn, het populisme, Charlie Hebdo, de vluchtelingen, het racismedebat en IS – niets heb je laten horen. Een klein teken van leven of dood was al mooi geweest, zoals je in de jaren zeventig kort antwoordde op een even diepzinnig-links als onnavolgbaar betoog van Peter Schat in VN met de...