Betty fietst naar de bioscoop. ‘Ik heb een verrassing,’ heeft David gezegd. Die kent ze. Davids verrassingen-top-drie is zo voorspelbaar als die van de Top 2000. De bos rode rozen na lange afwezigheid is zijn ‘Child in Time’. Het champagneontbijt na een pianorecital zijn ‘Hotel California’. Het bioscoop- of concertkaartje tussendoor zijn ‘Bohemian Rhapsody’. Maar, zoals ook haar vriendinnen blijven benadrukken: kom d’r nog eens om, om een man die je regelmatig trakteert op rozen en champagne, of een avondje naar de film – een film die hij heeft uitgezocht en die jij ook mooi vindt. Omdat hij dezelfde smaak heeft. Omdat hij wil wat jij wilt. Omdat je elkaar zwijgend begrijpt. Voorspelbaarheid is een onderschatte deugd. Ze kan nog net twee Sinterklazen ontwijken die elkaar kruisen op de Dam. De een op een scooter (mijter in een plastic tas, mantel onder de oksel), de ander in een rode cabrio die bijna wegstuitert op een oorverdovend DOEFF-DOEFF-DOEFF-DOEFF uit de boxen.

Sinterklaas...