Feuilleton

Warm zonlicht valt op Maarten en Henriette. Op een bankje bij het Rijksmuseum eten ze een ijsje. ‘Ik heb een mieterse film gezien,’ zegt zij.

Mieters. Wat een fijn woord, toch. Betty vond Bij nader inzien twintig jaar geleden geweldig op tv, maar bij nader inzien, op dvd, te gekunsteld. Duidelijk een pre-Maria Goos-serie, waarin acteurs nog niet praten zoals mensen, terloops, onaf, onlogisch, er-staat-niet-wat-er-staat. Toch blijft ze kijken. Ze is moe van het geweld in The Wire, van de kilte van The Killing, van al die cult-dvd-series. Die kunnen later nog, al stapelen ze zich op: Borgen moet ze nog zien, het derde seizoen van Damages, alle Dexters, hoewel niemand het daar meer over heeft dus dat hoeft niet, en ze heeft The Sopranos ook nooit gezien, maar dat durft ze niet meer te zeggen. De must-see-dvd-serie heeft inmiddels dezelfde status als het boek dat je gelezen moet hebben: bovenop het schuldgevoel over de ongelezen boeken stapelt zich nu het schuldgevoel op...