Feuilleton

Zo. Alles is weer zoals Betty het graag ziet: onveranderd. Ze houdt kantoor in Davids slaapkamer, ze zit in bed met een laptop op schoot en haar telefoon, de tv-afstandsbediening en de kranten binnen handbereik, en in de woonkamer speelt David piano. Bach, altijd als vast begin van de dag, en straks komt een ingewikkeld modern stuk dat ze niet mooi vindt en waar hij telkens halverwege met een onderdrukte vloek in stokt, want hij repeteert voor een optreden, daarom is zij er, zoals altijd, vlak in zijn buurt om zijn zenuwen te bezweren, en ze weet dat hij het goedmaakt, straks, aan het eind van de dag, door Debussy voor haar te spelen, omdat ze altijd zacht wordt van Debussy, zacht en dromerig, en romantisch, en vergevingsgezind. Zoals altijd. Ze tikt haar wekelijkse ‘Betty Serveert’-culicolumn voor de krant. Ze kijkt tv en verbaast zich over de verbazing over Wilders. Ze stuurt actuele culitweets naar haar volgers, zoals chef-Theo-van-de-krant ze graag leest....