Feuilleton

Ha! Wolken! Betty is opgetogen: het is nu echt herfst. Ze zit in de vensterbank van het raam voor haar dakterras en ziet de lucht van roze naar grijs kleuren. Ze houdt van de vroege ochtend, als de stad nog stil is, als iedereen nog slaapt, niemand nog belt, niemand iets van haar moet. De dag ligt uitgestrekt voor haar en is nog helemaal van haar, vol beloften van wat ze er allemaal in gaat klaarspelen, straks, vol bergen die ze gaat verzetten.

Ik ga straks in één ruk dat stuk voor de krant schrijven, dan heeft Theo het eens twee dagen voor de deadline in plaats van twee uur daarna, en dan heb ik een leeg hoofd en een zee van tijd om iets anders te doen. Ik haal al mijn zomerjurken uit de kast en berg ze op tot het voorjaar zodat ik een overzichtelijke kast heb. Ik ruim mijn bureau op en gun mezelf een paar uur om plannen voor een roman op papier te zetten. Vanavond ga ik beginnen met het rubriceren van die doos uitgeknipte recepten, dan heb ik straks een fijn kookboek...