Feuilleton

Ze had haar klerenkast kunnen opruimen. Ze had aan haar roman kunnen beginnen. Ze had de nieuwe McEwan kunnen lezen. Waarschijnlijk had ze dat allemaal niet gedaan en had ze vanavond gewoon op de bank naar Boer zoekt vrouw zitten kijken, onmachtig om zich los te rukken van de beelden van die verbijsterend montere vrouwen die zich als lemmingen op die verbijsterend botte boer stortten, maar ook dat deed ze niet, ze had beloofd om met haar moeder naar die verjaardag van een vriendin te gaan. Het was een noodsprong, een handreiking, om eens aardig te zijn, het was schuldgevoel, medeleven (het valt niet mee om door te leven als je man nog maar een jaar dood is), het was beter dan Boer zoekt vrouw. Ze zou er gewoon het beste van maken. Openstaan voor andere mensen, leuke conversatie voeren, zorgen dat haar moeder trots op haar kon zijn. Ik doe het voor haar. En ze zou gewoon snel weggaan.

Pas toen de deur openzwaaide en Tiny zei: ‘Koffie en taart, om te beginnen?’ en...