Feuilleton

Jonas kijkt Betty diep in de ogen. ‘Zie het als een uitdaging,’ zegt hij, alsof hij haar zojuist gevraagd heeft om CEO van zijn reclamebureau te worden in plaats van de nanny van zijn kinderen, die nietsvermoedend in een hoekje van het café zitten te spelen.

Betty knippert met haar ogen. Ik ben een professionele journaliste. Nou ja, met een kookrubriek. Nou ja, met niet zo heel veel werk op het moment. Maar moedertje spelen?

‘Ben ik hier niet een beetje te oud voor? En te hoogopgeleid?’

‘Het is tijdelijk. Dit is een noodsituatie.’

Wat precies de noodsituatie is, is niet helemaal duidelijk, al heeft Betty een vermoeden waarom Roos de nanny heeft ontslagen.

‘Jonas, niet dat het me iets aangaat, maar, nou, het gaat me wel aan als ik… heb je iets met Jo-Ann?’ Zit ik nou al ja te zeggen tegen dit baantje?

‘Waar blijft de koffie?’ zegt Jonas geïrriteerd. Hij kijkt weg. John Col­tra­ne speelt ‘Everytime we say goodbye’. ‘Er was wel iets,’ zegt...