06-06-2009
Door Carel Peeters

Niemand kan het laten: tijdens gesprekken met schrijvers op de televisie of de radio zal altijd gevraagd worden naar het autobiografische gehalte van de roman. Bij De wereld draait door, bij Pauw & Witteman, zelfs bij het onvolprezen Kunststof is de verleiding kennelijk te groot om er niet naar te vragen. Men wordt er toe gedwongen.

Wie of wat dwingt de interviewers? Het antwoord is: de overtuiging dat het leven van de schrijver meer aanspreekt dan de persoonlijkheid die je uit zijn boek leert kennen. De autobiografische details spreken rechtstreekser tot de kijker of luisteraar, maken directer contact met zijn belangstelling en dat betekent dat ze blijven kijken en luisteren. De interviewer is niet zozeer op zoek naar de persoonlijkheid van de schrijver, maar naar de man of vrouw achter de schrijver. En dat is een miskenning van het schrijverschap. Niet in zichzelf als mens, maar in zichzelf als schrijver heeft hij tenslotte zijn hele hebben en...