Al lezend in de nieuwe Hard Gras (met Knausgard!) was het voor Sander Pleij ineens weer zonneklaar: hierom verkoos hij rugby boven voetbal.

Uit nieuwsgierigheid naar enkele journalisten die sprankelend schrijven (Frank Heinen, Arthur van den Boogaard e.a.) keek ik in de nieuwe Hard Gras – dat u vooral niet denkt dat het me nog ene fuck interesseert hoe het gaat met de gemeenste en potsierlijkste aller sporten, met z’n oneervolle, aanstellerige, bedreigende, arrogante, racistische, homofobe, misogyne, enge, zelfgenoegzame, ongezonde, flauwe grappen-makende mannen en hun stomme clichés over hoe ze met een jongetje aan de hand voor het eerst naar het stadion gingen en dan dat jongetje een petje krijgt en opa ook mee is en vader en opa wisselen een blik van verstandhouding uit, met vochtige ogen en onderlinge mannenband. Gadverdamme, het sentimentele mannengedoe.

U begrijpt, ik ben spijtoptant. Ik hield ervan.

Tot ik de rugbyvelden betrad, waar oude dames in het stadion zitten...