<div class="lead">De Rotterdam gaat het grootste gebouw van Nederland worden. De functies wonen, werken en recreatie komen er samen.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Wie zijn wij, wat voelen wij en hoe worden wij? </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Wetenschappers zijn geen waarzeggers; om het duister af te tasten, hebben we kunst en literatuur nodig. Maar er is nóg een bode van de toekomst: de architect.</p>
<p>In een grijs en karakterloos zaaltje was het publiek jong. Naast me ontspon zich een discussie tussen een hip architectenpaar en een oudere Rotterdammer over wanneer kunst kunst is. ‘It is when you put it on the schoorsteenmantel, then it is art.’ </p>
<p>Maar toen: de toekomst! Architect Kees van Casteren nam het woord en vertelde over De Rotterdam, dat het grootste gebouw van Nederland gaat worden. De mens van 2030 en 2040 zal er wonen. Van Casteren legde uit hoe de functies wonen, werken en recreatie in blokken op elkaar worden gestapeld. Ze ondersteunen elkaar en beïnvloeden elkaar. Zo ontstaat de verticale stad.</p>
<p>De nadruk ligt bij De Rotterdam op transparantie: geen dichte wanden en een vanzelfsprekend evenwicht tussen de functies. Belangrijk is dat het gebouw vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week leeft. Zeker op de begane grond, waar iedereen samenkomt. De levendigheid daar moet het succes van het gebouw bepalen. </p>
<p>Hoe gunstig om in het eigen kantoor van een van de belangrijkste architectenbureaus ter wereld te kunnen rondkijken! Want ja, de architect leeft in de toekomst, laverend tussen kunst en wetenschap. Niet toevallig treden in de laatste boeken van de denkende schrijvers Michel Houellebecq, Arnon Grunberg, Dave Eggers en Christiaan Weijts prominent architecten op. Architecten hebben een visie omtrent wat de mens de komende decennia nodig heeft. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>Het was bijna alsof het gebouw aan zichzelf genoeg heeft. Alsof het zo kan opstijgen naar een andere plek</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Bij OMA kon ik naar binnen in het kader van de Route du Nord (het leuke kunstfestival van Rotterdam-Noord). OMA is het bureau van Rem Koolhaas, bekend sinds zijn roemruchte essay <i>De generieke stad</i>, over identiteitsloze metropolen. Lang dwaalde ik rond voor ik arriveerde op die broedplaats van talent. Uitkijkend naar een <i>landmark</i>, een futuristisch kantoor, het baken van een nieuwe wereld!, was ik vele keren een Oostblokachtige gebouwenkolos voorbij gelopen. Grauw, niet-herkenbaar, niet-onderscheidend. Tot ik erachter kwam dat&#8230; juist. ’s Avonds las ik in <i>Der Spiegel</i> dat Koolhaas ook vindt dat hij in een volslagen non-descript gebouw werkt: ‘We zijn bijna extatisch gelukkig. Waarom? We kunnen er alles doen. We kunnen onze eigen persoonlijkheid op het gebouw drukken. Het heeft <i>zero character</i>. Het kan prachtig zijn als een gebouw karakter heeft, maar dat kan ook een obstakel zijn. Het kan je begrenzen.’ Aldus de man die de wereld van de meest markante gebouwen voorziet. Zulke uitspraken leveren hem de kritiek op (van Alain de Botton) dat hij ambigu, onhelder en elitair is. </p>
<p>Dat is te gemakkelijk. Ja, de voortschrijdende Koolhaas komt ook met contradicties, nuances en verschillende uitkomsten. AMO, de andere helft van zijn bureau OMA, is een continue denktank. Contradicties zijn een indicator dat dit onderzoek groots is.</p>
<p>Terug naar het zaaltje. Daar verrees vanuit een stad die een woelig decennium achter de rug heeft een ‘transparant’, ‘open’ gebouw voor ons geestesoog. Duurzaam natuurlijk. Het was bijna alsof het gebouw aan zichzelf genoeg heeft. Alsof het zo kan opstijgen naar een andere plek, als een Starship Enterprise, en neer kan dalen in willekeurig welke andere generieke stad. </p>
</p></div>


Gerelateerd