<div class="lead">
The Course of Love van Alain de Botton.
Recensie: Charlotte de Botton 
Vertaling: Sander Pleij
</div>
Vriendinnen vroegen me destijds hoe ik het in mijn hoofd haalde te trouwen met een man die op 23-jarige leeftijd een boek had geschreven getiteld Essays on love. Een recept voor mislukking, zo meenden ze, een huwelijk met een man die zo hoog opgaf over de liefde, dat kon niet goed gaan.
Noem me eigenwijs, ik zette door.
Vaak is mij gevraagd hoe ik stond tegenover de epistels van mijn man, zijn raadgevingen voor betere liefde, beter wonen, beter gezinsleven, beter reizen, betere benzinestations en dergelijke.
Ik heb ze nooit gelezen.
Net zo min als ik het document over huwelijk, gezinsleven en seksualiteit van die andere Paus ga lezen (Paus Franciscus’ Vreugde van Liefde – red.) Of denkt u serieus dat ik een boek ter hand neem met de titel Meer denken over seks? Zelfs niet als het is geschreven door mijn man, juist niet als het is geschreven door mijn man. Keur ik zijn boeken hiermee af? Laat ik het zo formuleren: ik vind het een uitstekend idee dat mijn man een uitlaatklep heeft gevonden voor deze gevoelens. Ik was immers degene die vond dat hij het pastoraal werk moest opgeven en dan maar filosofie moest gaan studeren.
Onlangs vroeg uw redactie mij zijn nieuwste, The Course of Love, te bespreken – ik neem aan in de categorie lollige ideetjes. Toch heeft uw verzoek me aan het denken gezet: wat was het eigenlijk dat me de boeken van mijn man niet deed lezen? Ik was er vrij snel uit: niet alleen voor veel lezers, bovenal voor een echtgenote is het een opgave om van haar man te horen hoe ‘we’ moeten leven, denken, omgaan met de anderen, liefhebben etcetera.
Ik ben er nooit goed in geweest om van mijn man te vernemen wat goed voor me is.
In uw verzoek refereert u aan een artikel waarin hij de mensheid onlangs adviseerde dat ‘we’ verstandig moeten trouwen. Daar gaan we weer, dacht ik, mannenpraat. Toen een nette mevrouw uit Holland langskwam voor een interview heb ik hem nog snel ingefluisterd wat hij beter kon zeggen: ‘Ik denk dat onze cultuur veel te romantisch is en daardoor mensen in de war brengt.’ Had de oen me verkeerd verstaan, ik bedoelde natuurlijk dat híj veel te romantisch was en dat de cultuur hém in de war bracht. Want u begrijpt: hij is sentimenteel-romantisch en in de war daarover – het blijft een man.
Na uw verzoek ben ik toch begonnen in dat nieuwe boek. Voor zover ik volgen kan, behandelt hij er een klassiek geval van liefde op het eerste gezicht, van de kant van de man natuurlijk, en geeft zijn hoofdpersoon vervolgens de raad: He will need to learn that love is a skill rather than an enthusiasm.
Mag ik mij hier volledig bij mijn echtgenoot aansluiten?
In het boek vond ik ook stukjes non-fictie, of laten we ze hersenspinsels noemen. Zo staat er te lezen over het verliefd worden: For the Romantic, it contains in concentrated form everything significant about love as a whole. Helaas moet ik hem daar tegenspreken. Verliefd worden is enigmatisch en gaat de ratio, mijn ratio althans, te boven – ik heb nog steeds geen idee waarom ik na maanden drammen bezweek. Maar voor mij – en als ik naar mijn vriendinnen luister, ben ik niet de enige – was er niet éen magisch moment waarop hét gebeurde.
Mannen, pff.
Ik moet u eerlijk zeggen dat ik vermoed dat mijn man dat moment van verliefd worden dagelijks heeft: hij hoeft maar een supermarkt in te lopen en een vakkenvulster zich te zien uitrekken of zijn ogen zakken als een natte dweil het traanvocht in. Waarom hij bij mij bleef hangen, ik weet het niet precies, ik schijn hem aan zijn moeder te doen denken.
Hij had me wel te pakken en ik bladerde door. Toch benieuwd naar wat hij bijvoorbeeld over seks te melden had. Onder onze vrijpartijen, las ik, zit een hoop verborgen: ‘symbolische oplossingen voor enkele van onze grootste angsten’, bijvoorbeeld.
Ik weet het niet De Botton. Ik hou het toch op feromonen, een ijzeren moraal, mijn zwak voor mannen met kale hoofden en toe: een beetje medeleven. Ik heb vooral weinig idee waarom ik bezweek na maanden van bloemen, etentjes, attenties en enkele zeer charmante en intieme gestes waar meneer behoorlijk bedreven in bleek.
Het boek heb ik niet uitgelezen, maar ik wilde u wel laten weten dat ik al lezend opeens benieuwd raakte naar het werk van die Nederlandse neurobioloog die kan uitleggen waarom er niet zoiets als een vrije wil bestaat.

Sander Pleij

Gerelateerd