31-05-2008
Door Sander Donkers

‘Smooth’ Al Green werd dominee, maar hij zingt nog gerust wereldlijk werk. Gemengde gevoelens bij het weerzien met een idool.

Acht jaar geleden riep hij mijn naam in een volle kerk. In zijn eigen kerk, de Full Gospel Tabernacle, een niksig, bruinstenen gebouw in een buitenwijk van Memphis. Het was tegen het eind van een urenlange, uitputtende dienst waarin hij zingend, fluisterend, temend en tierend zijn trouwe congregatie tot religieuze extase had gebracht. Nu hing iedereen hijgend en puffend in de kerkbankjes. Het koor neuriede nog wat na en de coolste oma die ik ooit zag, perste een paar gemene akkoorden uit haar Hammond-orgel.

Vanaf de kansel overzag Reverend Al Green tevreden het spirituele slagveld dat hij had aangericht. Hij begon te bladeren in het bezoekersboek dat de deacon hem aanreikte. En toen zei hij het dus, in zijn blauwe kerkgewaad. Die legendarische stem, een van de allerzwoelste aller tijden, riep op gezwollen toon dat er vandaag...