Bericht uit de Republiek

ai Weiwei leerde aan zijn cipiers wat kunst is. En aan mij. Ik ga dit uitleggen.

In de fotoserie Dropping a Han Dynasty Urn laat Weiwei een eeuwenoude vaas kapot vallen; in de fotoserie Finger steekt hij zijn middelvinger op naar Chinese monumenten; voor het werk Baby Formula liet hij tweeduizend blikken melkpoeder in de vorm van China plaatsen – en zo word je ook buiten het museum geconfronteerd met werken van Ai Weiwei die zich soms moeilijk laten kennen als iets anders dan provocatie.

Een film en een boek doen dat beeld kantelen.

Eerst de film. In de documentaire Ai Weiwei The Fake Case (straks op IDFA én de VN-IDFA-dag) zit de kijker Ai Weiwei dicht op de huid en kun je constateren dat de bewonderenswaardige Chinees een duidelijk doel heeft: hij blíjft zich concentreren op het menselijke. Ook politieagenten blíjft hij als mens aanspreken, hij weigert te accepteren dat een persoon een anoniem radertje in een onmenselijk systeem is. Elke agent houdt...