<div class="wpg-element lead-bold">
<p>De klacht is bekend: de roman is dood; de literaire kritiek is dood; boeken: ook dood. Ach en wee, de literatuur loopt op zijn eind en bla bla bla. </p>
</p></div>
<div style="width:120px; height:80px;" class="wpg-element image right"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2008/09/5f6f61a3-9f0d-46cd-886b-cd78e53e31c0_The-wire-copy1.jpg" width="120" height="80" alt=""  /></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Zou het? Ik geef toe: het zal me aan mijn rug roesten. Want terwijl het Waarheen waarvoor? van Mieke Telkamp klinkt, is de literatuur allang onder de poorten van het bastion uitgesijpeld, rechtstreeks de goten van de populaire cultuur in. En ook als de pulp daar heerst, dan geldt nog steeds: het beste uit pulpgenres is ware kunst.</p>
<p>Nummer een: GEORGE PELECANOS, volgens Stephen King de ‘greatest living American crime writer’. Maar ook een van de schrijvers en producers van de tv-serie The Wire, in de New York Times treffend omschreven als: ‘The television show that thinks it’s a novel.’ Zijn nieuwe boek, The Turnaround (Little, Brown and Com­pany; de vertaling verschijnt september bij uitgeverij Anthos) zou je kunnen samenvatten als: gebeurtenis in de jaren zeventig wordt gewraakt anno nu. Maar om de gebeurtenis zelf gaat het helemaal niet meer. In een interview gaf Pelecanos aan dat het oplossen van een moord hem geen bal meer interesseert: ‘Ik ga waarschijnlijk steeds verder weg van de rechttoe, rechtaan misdaad en ga gewoon boeken schrijven. Maar er zal altijd conflict inzitten. Want dat is wat fictie voortdrijft.’ </p>
<p>In The Turn­around duurt het ook lang voor de eerste actie plaats heeft. Eerst worden we uitgebreid ingevoerd in het wel en wee van de karakters. Resultaat is dat je helemaal meegaat als elk van die karakters het dilemma krijgt voorgeschoteld en dat voor zichzelf moet oplossen. En voor je het weet, klap je weer ver na middernacht een boek dicht. Met spijt dat het uit is. Overigens wel met je hoofd boordevol details uit de Ame­ri­kaan­se jaren zeventig die Pele­ca­nos in Amerika misschien street credibility geven, maar buiten Ame­ri­ka minder zeggingskracht hebben.</p>
</p></div>
<div style="width:120px; height:71px;" class="wpg-element image left"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2008/09/161095f6-9685-41eb-8605-a4db9ba08f98_David-copy1.jpg" width="120" height="71" alt=""  /></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Bij voorbeeld nummer twee, DAVID BENIOFF, is dat minder het geval. Hoewel zijn City of Thieves (Distributie Penguin Books Benelux; mei 2009 verschijnt de vertaling bij uitgeverij Signature) speelt tijdens het beleg van Sint Petersburg in de Tweede Wereldoorlog, valt op dat de historische kennis nergens irritant nadrukkelijk wordt gepresenteerd. Als Pelecanos literaire thrillers schrijft, dan schrijft Benioff spannende literatuur. City of Thieves werd goed besproken in onder meer de New York Times en de Washington Post. Het verhaal: twee jongens kunnen hun leven redden als ze een onmogelijke opdracht toch weten te vervullen. De twee eten lijm uit oude boekbanden om te overleven, ontsnappen aan kannibalen en gruwelijke folteraars. </p>
<p>Het leek soms ongeloofwaardig, maar toch ging ik geheel mee in dit jongensboek. Niet om de plot, maar omdat de angst van de verteller de mijne werd. Zouden ze opgeven of blijven ze in leven? Benioff is scenarioschrijver in Hollywood van onder meer de films Troy en The Kite Runner. Op de eerste bladzijden vertelt hij hoe hem als scenarioschrijver om een autobiografisch essay werd gevraagd en zijn grootvader hem daarop het verhaal uit dit boek vertelde – waarin een van de jongens ook Benioff heet. Het is alsof David Benioff de lezer vraagt: alsjeblieft, denk niet dat dit een roman is (want die is dood).</p>
<p>Pelecanos en Benioff. De paradox is natuurlijk dat ze de literatuur ogenschijnlijk spannende plots, maar eigenlijk juist karakterontwikkeling brengen. </p>
</p></div>


#36 Bla Bla