<div class="wpg-element paragraph">
<p>22-03-2008<br />Door Sander Pleij</p>
<p><b>THE DRAWBRIDGE</b> –  We voelden ons schuldig om Anne Frank – mijn vriendjes en ik. De les van haar tragische leven werd er zo ongeveer vanaf ons tiende in geramd: die schattige Anne had zich moeten verstoppen voor de Duitsers, alleen omdat ze anders was. Uiteindelijk was ze zelfs vermoord. En wij niet. En wat deden wij? Wij dachten dat we zomaar rooie Willem als laatste bij voetbal konden kiezen. Als hij straks, met zijn ouders en zijn zus Nienke-met-de-borsten, in een concentratiekamp zat, dan was dat mooi onze schuld. </p>
</p></div>
<div class="figure--left">
<figure id="post-108951 media-108951" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2008/03/c2bb16aa-5230-443e-8869-5995c88e6e87_12drawbridge1.jpg" alt="" border=" /></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Discrimineren, pesten; het was fout en Anne Frank vormde het bewijs.<br />’s Avonds in bed dachten we aan de beelden van de concentratiekampen. Wat moesten we ermee? Net als processiegangers vanuit de hele wereld trokken we naar het Anne Frank Huis, om er in gewijde stilte door het verborgen kamertje te trekken. Tot bezinning gekomen, en schuldbewust, verlieten we het pand.</p>
<p>Anne Frank is van historische figuur tot exempel geworden. Misschien is dat behalve nodig ook onvermijdelijk, zo leert een stuk van Dubravka Ugresic in de originele literaire krant The Drawbridge. Als kind richtte ze zich in haar dagboek tot haar imaginaire vriendin genaamd Anne Frank. Nu neemt ze haar tienjarige neefje mee naar het Anne Frank Huis. Hij zal het verhaal onthouden van de moedige Nederlanders die Anne Frank verstopten, zo weet Ugresic, terwijl zij weet dat de Nederlanders juist liever dan andere Europeanen hun Joden aangaven. Maar we construeren zelf, met onze eigen redenen, de geschiedenis. En Ugresic heeft zo haar eigen redenen om haar neefje tóch mee te nemen. Dit sprankelende nummer van The Drawbridge gaat over herinnering.</p>
<p><b>IN SICKNESS AND IN POWER</b> – Het is onbegonnen werk en een beetje onfatsoenlijk om een psychische duiding te geven van nog levende politici. Maar het volgende vond Lord Owen toch te belangrijk. Toen Tony Blair besloot Irak aan te vallen, leed hij aan wat Owen het Hubris-syndroom noemt: een narcistische persoonlijkheidsstoornis.</p>
<p>Owen werd geschoold als neuroloog, maar was in de jaren zeventig minister van Buiten­landse Zaken. Én hij werd door Blair geconsulteerd over Kosovo en Irak. Owen denkt dat Blair sinds ongeveer 1998 een psychische ziekte is gaan ontwikkelen. Onder meer memoreert hij hoe Blair geconfronteerd met de moeilijkheden van een aanval op Irak tegen een medewerker zei: ‘Jij bent Neville Cham­ber­lain. Ik ben Winston Churchill en Saddam is Hitler.’ Owens boek, ondertitel: Illness in Heads of Government During the Last 100 Years, verschijnt op 10 april bij Methuen.</p>
</p></div>
<div class="figure--right">
<figure id="post-108951 media-108951" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2008/03/cf3627cf-a8e3-438d-b90a-79e89761c7a0_12virginiatech1.jpg" alt="" border=" /></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>N+1</b> – Ook in de winter­aflevering van het literair-politieke tijd­schrift uit New York veel drang om de samenleving te ontleden. In een koud essay over het bloedbad vorig jaar op Virginia Tech laat Wesley Chang zien hoe dicht schutter Cho Seung-hui bij andere jonge Aziaten stond. Cho had het Koreaanse gezicht ‘dat niets te maken heeft met de verlangens van de vrouwen in dit land’. Hij behoorde tot de losers met wie geen vrouw naar bed wilde. Tevergeefs probeerde hij schrijver te worden.</p>
<p>Maar Cho zag niet dat hij leed als vele anderen. Hij zag zichzelf niet, zoals vroeger de zwarte Amerikanen, als behorende tot een groep met een groepsidentiteit die in de verdrukking zit. Hij zag alleen het systeem van winnaars en verliezers, van status en rijkdom en daarin was hij als individu een verliezer. Hij had persoonlijk verloren in de sociale competitie en schreef in 2006 in zijn verhaal ‘Gothic Girl’: ‘Ik ben niets. Ik ben een loser. Ik kan niks. Ik ging ieder vervloekt persoon in deze vervloekte school afmaken, ik zweer op God dat ik het ging doen, maar ik&#8230; kon het niet. Ik kon het gewoon niet.’<br />Maar dat was 2006.</p>
</p></div>
