22-03-2008
Door Sander Pleij

THE DRAWBRIDGE – We voelden ons schuldig om Anne Frank – mijn vriendjes en ik. De les van haar tragische leven werd er zo ongeveer vanaf ons tiende in geramd: die schattige Anne had zich moeten verstoppen voor de Duitsers, alleen omdat ze anders was. Uiteindelijk was ze zelfs vermoord. En wij niet. En wat deden wij? Wij dachten dat we zomaar rooie Willem als laatste bij voetbal konden kiezen. Als hij straks, met zijn ouders en zijn zus Nienke-met-de-borsten, in een concentratiekamp zat, dan was dat mooi onze schuld.

Discrimineren, pesten; het was fout en Anne Frank vormde het bewijs.
’s Avonds in bed dachten we aan de beelden van de concentratiekampen. Wat moesten we ermee? Net als processiegangers vanuit de hele wereld trokken we naar het Anne Frank Huis, om er in gewijde stilte door het verborgen kamertje te trekken. Tot bezinning gekomen, en schuldbewust, verlieten we het pand.

Anne Frank is van historische figuur tot exempel geworden....