Theater / Laura van Dolron
Zonder enige opsmuk staat ze op het toneel. Naast haar een stoel die ze amper gebruikt. In haar handen een flesje water, want Laura van Dolron is een uur lang onafgebroken aan het woord.
De jonge regisseur is naam aan het maken met intrigerende, zelfgeschreven voorstellingen die een gevecht zijn tegen de onverschilligheid. Ook deze solo Mijn naam is Rachel Corrie draait om de vraag wat een eenling kan uitrichten in een complexe wereld die bepaald wordt door marktmechanismen, machtsdenken en massamedia.
Van Dolron werd geraakt door het levensverhaal van een Amerikaanse vredesactiviste, die in 2003 werd gedood door een bulldozer die in de Gazastrook een Palestijns huis vernietigde. Uit dagboekfragmenten en e-mails van deze Rachel Corrie stelde Van Dolron een tekst samen die laat zien hoe in het naïeve Amerikaanse meisje langzamerhand de verontwaardiging groeit. Het meisje preekt niet, heeft geen grote idealen, ze kan alleen de ogen niet sluiten voor het leed van de Palestijnen.
Vergeleken bij Van Dolrons eerdere stukken vol originele redenaties is dit een eenvoudig verteld verhaal. Luisterend naar de monoloog verlang je naar meer vorm, meer variatie, meer visie. En toch kruipt deze solo onder de huid. Wat raakt, is de poging om zo zuiver mogelijk te zijn. Geen opgelegde emoties, geen slimme gedachten, geen mooie opbouw. Alsof de rauwe werkelijkheid van dit levensverhaal geen dramatisering verdraagt.
‘Mijn naam is Rachel Corrie’ is t/m 3 februari te zien in Theater Bellevue in Amsterdam. Zie www.nnt.nl

Gerelateerd