Romans / Dijkshoorn en Vuijsje

Vaders en zonen, je zult ze de kost moeten geven in de literatuur. Je kunt dat een versleten semi-autobiografische onderwerpskeuze noemen. Maar de horde lezers die niet tot de intimi van zulke schrijvers behoren, maalt er niet om of de vader-zoonrelatie literair versleten is. Wat voor hen telt, is de uitwerking – liefst zo herkenbaar mogelijk. Het échte verhaal in het boek, waarvoor ze warm gemaakt zijn in de interviews waarin die nadruk op het waargebeurde de schrijver extra gezag verleent. Hij is iemand die weet waar hij het over heeft en die – smullen – veel geleden heeft. Zoals, recent, in het geval van Nico Dijkshoorn en Robert Vuijsje. Breeduit mochten ze in de publiciteit vertellen over hun vaders, die in die opvoedersrol geenszins voorbeeldig waren, begrijp ik.

Het hachelijke aan zo’n informatiebombardement vooraf is dat de lezer van het boek weinig verrassingen meer wacht. En ja, veel anekdotes doen daardoor vertrouwd aan in Nico Dijkhoorns...