Film

Autobiografische documentaires zijn vaak niet om aan te zien. De maker verliest zich in persoonlijke ontboezemingen, over zichzelf en zijn familie, die voor de kijker helemaal niet interessant zijn – en dus pijnlijk om aan te horen. Navelfilmerij.

Het meest opmerkelijke aan Les plages d’Agnès, de autobiografische film van de vorige week in dit blad geïnterviewde Agnès Varda, is dat dit probleem hoegenaamd geen rol speelt. Het scheelt dat ze zeer aimabel is, zowel alleen als met anderen. Het scheelt ook, dat de 81-jarige regisseur (die eruitziet als een meisje van 60) een boeiend leven heeft geleid, dat een lange historische periode omvat. Ze doorstond de Tweede Wereldoorlog in Vichy-Frankrijk onder generaal Pétain, reisde naar communistisch China en Cuba, maar ook, in 1968, naar de Verenigde Staten om een film te maken over de Black Panthers. Ze surfte mee op de Nouvelle Vague, was getrouwd met regisseur Jacques Demy (Les parapluies de Cherbourg, 1964), werkte mee aan...