28-03-2009
Door Ko Colijn

Het is een sleetse anekdote, maar de oudere atlantici kunnen er om grinniken. Bij de openingsceremonie van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie in 1949 stemde het huisorkestje van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken het koper en de violen, de ministers van Buitenlandse Zaken hieven het glas, de alliantie was geboren. Was het toeval of was hier sprake van een ragfijne Amerikaanse regie? Hoe dan ook, de blazers en strijkers begonnen met Gershwins ‘I’ve got plenty of nothing’ en speelden vervolgden ‘It ain’t necessarily so’.

De NAVO bestaat volgende week zestig jaar en een beetje cynicus zou de hele geschiedenis van het bondgenootschap in die twee titels kunnen samenvatten. ‘I’ve got plenty of nothing’: een verzameling staten die in vredestijd hun eigen gang gaan, elkaar niet verstaan, ruziënd over contributie en gebrek aan solidariteit, lijdend aan een chronische midlife crisis. ‘It ain’t necessarily so’: een...