De W.F. Hermans van Jamal Ouariachi

Je zult maar leraar Nederlands zijn op een middelbare school in 2013. Of nog erger: leerling. Hier heb je De donkere kamer van Damokles, toegegeven: best spannend, maar wel een boek over een oorlog van lang geleden, met een loser als held. Waarom zou je dat willen lezen? Je leraar Nederlands bazelt wat over mussen die niet functieloos van een dak mogen vallen – het zegt je niks. Je leraar oreert wat over goed en fout en het grijze gebied daartussenin – wat moet je ermee? Het woord polemiek valt, je ziet stoffige oude mannen voor je, allang dood, ruziënd over fossiele kwesties – het interesseert je niet.

Toen ik zo’n leerling was, een jaar of dertien oud, viel die Donkere kamer toch niet geheel verkeerd en nam ik nog eens een kijkje in de bieb bij de goedgevulde plank Hermans. De titel Paranoia trof me, ik kende het woord niet maar het intrigeerde me. Thuis sloeg ik het boek open en daar sprak niet de stoffige oude man van de Grote...