Hoe moeten mensen reageren als er zich onverhoeds een schrijver aandient in de familie?

Ik geloof dat het tot nu toe zo is dat de vader er weinig heil in ziet – want hoe kan zo’n kind zich nu later zelf bedruipen? – en dat de moeder opkomt voor het gevoel, het artistieke aspect, het als-hij-maar-gelukkig-is. Er is altijd wel een tante in de buurt die het reuzespannend vindt, en zelfs de oom, die nog niet dood gevonden wil worden met een roman, denkt dat het aanzien van de familie niet te opzichtig wordt geschonden met een schrijver in de stamboom.

Niemand beseft de omvang van de ramp die bezig is zich aan te dienen. Niemand voorziet het slijk en de modder, waar alle gezinsleden een voor een doorheen worden gehaald. Een schrijver in de familie, dat is een vampier aan je borst, een huisspook onder de tafel. Want de schrijver zal al deze mensen, die zijn jeugd hebben bevolkt zonder dat ze wisten dat er een camera op hen gericht stond, omvormen tot materiaal. De schrijver zal...