Van huis uit ben ik geneigd me te laten adopteren, eerder dan het zelf te doen. Het is een beetje lui, nuffig gedrag, dat wel te begrijpen valt als je zelf, zeg, een half jaar oud bent en je enige wapen een kirrend lachje is, waardoor het ouderpaar dan vertederd moet raken.

Maar ik ben er mee doorgegaan, ook toen ik allang over een heel vocabulaire beschikte om mensen naar mij toe te praten, of de belofte van seks in de aanbieding kon gooien. Liever word ik gekozen dan zelf te kiezen, als vriend, als collega, als geliefde. Dat is als man, op mijn leeftijd (46) lang zo schattig niet meer als het ooit was.

Maar in 2007 ben ik zelf aan het adopteren geslagen. Ik heb er de sloffen ingezet: niet één jongetje of meisje, maar meteen een heel land.

In januari van het afgelopen jaar leerde ik H. kennen, een gekleurde vrouw uit Zuid-Afrika die mij van alles kon vertellen over de Kaapse kleurlingengemeenschap. Dat ik daar van alles over wilde weten, was weer het gevolg van een...