Toneel

Dat je zo boos bent over een voorstelling dat je er halverwege uit weg wil lopen. En dat je er in het laatste kwartier pas achter komt dat het de bedoeling was dat je boos werd. Dat de bedenkster van de voorstelling een vuist wilde maken tegen onze grootste vijand: de onverschilligheid. En dat je moet toegeven dat het haar gelukt is ook.

Het kan een toeschouwer overkomen bij een voorstelling van Laura van Dolron. Een schrijfster en regisseur die toneelstukken verzint die werkelijk iets teweegbrengen. Veel heeft ze er niet voor nodig. Geen mooie decors of flitsende kostuums. Het gaat bij Van Dolrons theater om het uiteenzetten van een gedachtegang. Een paar acteurs en een publiek om tegen te praten zijn dus voldoende. In ‘Laatste Nachtmerrie’ speelt ze de aanstichtster die ze in werkelijkheid ook is. Ze staat naast twee spelers die haar opdrachten en bevelen opvolgen, die toegeven dat ze háár teksten moeten uitspreken, en die als het er echt op aan komt opzij stappen om...