De angst van Franca Treur

Buiten was het stervenskoud en in het op zich sfeervolle toneelzaaltje was nergens iets wat op de aanwezigheid van een kachel wees. Toen ik mijn bontgevoerde parka uittrok, had ik dan ook het gevoel dat ik in mijn nachtpon stond.

Het was geplaceerd. Mijn vriend liet me voorgaan. Ik verheugde me op zijn schouder tegen de mijne, op zijn elleboog op de leuning. Ik vind dat een van de mooiste en wonderlijkste kanten van de liefde. Dat je iemands lichaamswarmte kan verdragen en dat je er soms zelfs ondraaglijk naar verlangt.

Ik kwam te zitten naast een vrouw met een rode fleece trui en een iets donkerder rode ribbroek. Haar schoenen waren roze met oranje. Gemakkelijke zolen. Ze leek me een jaar of veertig. Ik knikte haar toe, niet om serieus contact te maken, want ik heb het niet zo op vreemden, maar meer om te laten zien dat ik haar niet negeerde. Ze zat daar zo in haar eentje. Alleenstaande mensen zijn erg gevoelig voor al dan niet groeten, dat wist ik nog...