Zwijgend zitten we aan tafel. We hebben net afscheid genomen van vrienden en familie, ditmaal voor korte tijd. Eén telefoontje en morgen staan ze weer op de stoep om ons te helpen. Hartverwarmend, net als al die mensen die ons stonden op te wachten op Schiphol. In ons huis hadden ze een uitgebreide brunch klaargezet: verse salades, stokbrood, oude kaas, stroopwafels en zelfs champagne. De huiskamer was zo vol bloemen en mensen dat we nu pas in de gaten krijgen dat er niets meer aan de muur hangt en we een stuk of wat meubels missen.

Mijn oudste dochter zet haar tanden in een brok speculaas en neemt een slok warme chocomel. Een diepe zucht: ze was de smaak bijna vergeten. Of denkt ze terug aan de laatste avond in Paramaribo? Op ons ruime erf speelden zich hartverscheurende taferelen af bij het afscheid van haar vrienden. Het zal je maar gebeuren: in drie jaar tijd een fijne vriendenkring opbouwen en dan gewoon vertrekken. Haar zus doet nog een greep in de zak gemengde zachtzoete...