Het was een week van grote nervositeit voor de tientallen spindoctors, politiek adviseurs en assistenten waarover een regeringspartij als de PvdA beschikt. De opgewonden sms’sjes, telefoontjes en e-mails buitelden over elkaar heen. ‘Rapport-Davids al gelezen? Wordt het gevaarlijk voor de partij?’ wilde H. dinsdagochtend vroeg al weten. ‘Wat moet de partij doen nu Balkenende zich van Davids heeft gedistantieerd?’ informeerde V. later op de middag in lichte staat van paniek.

I. hield rekening met de mogelijkheid dat de sociaal-democraten met stijfkop Balkenende moesten breken, maar vreesde de gevolgen. Wist ik misschien nog hoe groot de electorale dreun was toen Den Uyl in 1982 uit het kabinet-Van Agt stapte? ‘Wie breekt betaalt, zo is het toch?’ Het leverde Den Uyl kiezers op, maar er kwam wel een kabinet zonder de PvdA, antwoordde ik naar waarheid.

I.: ‘Kortom, it’s hopeless anyway.’ L. hield zijn hart vast voor Mariëtte Hamer. Ging ze – net als bij de JSF – hoog spel spelen...