Hoi pap & mam,

Zoals jullie weten, zit ik in een woonzorgcentrum. Eerst dacht ik: ik stuur jullie een kaart, maar de tekst is iets langer geworden. Daarom een brief: ik ga jullie iets verbieden en tegelijkertijd iets verplichten.

In eerste instantie zou ik jullie willen verbieden om ouder te worden. Maar ik heb al lang door dat dat aan de hand is: met jullie wijkende haargrens, steeds maar meer hangende vel, krimpende lichaamslengte, jullie geur, jullie uitspraken die zich herhalen en jullie steeds meer vastgeroeste denkpatronen.

Ja –

Ik heb me hier bij neergelegd (of, nee niet, maar ik probeer het met gedachten als: ‘Dat is het leven.’ Of: ‘Het gaat zoals het gaat.’ Deze uitspraken worden hier in het woonzorgcentrum als een mantra herhaald).

Maar eigenlijk verbied ik jullie om in een woonzorgcentrum te trekken.

Daarom had ik bedacht dat als jullie afhankelijk worden van zorgverleners, jullie bij mij in Amsterdam komen wonen (ja, sorry: ik ga niet én voor jullie zorgen...