Marina zit naast het bedje van mijn vier maanden oude dochter. Ze kijkt naar de baby. Of ze nu speelt, slaapt of huilt, Marina blijft kijken. Elke dinsdagochtend, van tien tot elf uur ’s ochtends. Marina is psychologe en specialiseert zich in de geesteswereld van de allerkleinsten. Als onderdeel van haar studie observeert ze mijn dochter, anderhalf jaar lang, een uur per week. Ze kijkt naar de uitdrukking op het gezicht, de bewegingen van de handjes en voetjes, en luistert naar het geluid dat mijn dochter maakt als ze mij ziet. Kortom: Marina bestudeert het fenomeen baby.

Ik voel mezelf ook een beetje bekeken. Wat Marina eigenlijk bestudeert, zo legde ze uit toen ze voor het eerst langskwam, is de hechting tussen het kind en de omgeving. Die omgeving ben ik, als moeder. Veel meer heeft mijn dochter nog niet om zich aan te hechten. Een moeder, vader, wat knuffels, een bedje en een speelkleed, dat is het wel zo’n beetje. Die hechting komt van pas op het moment dat er iets traumatisch...