Nico (of Klaas) van Est, op 81-jarige leeftijd in het Brabantse Klundert overleden, was wielrenner van beroep – net als zijn legendarische oudere broer Wim van Est, de eerste Nederlander die de Gele Trui won, en zijn jongere broer Piet, die zeven keer de Tour de France reed. Nico startte slechts één keer, in 1954, en kwam niet verder dan tien etappes. Ook hij kon fietsen als de beste – ‘die jongen is van ijzer,’ zei Kees Pellenaars, de leider van de Locomotief-ploeg. Maar winnen, nee, dat lukte niet. Zodra hij de eindstreep zag ‘blokkeerde ik van spanning’. En als de zege hem niet kon ontgaan, liep een dronken man tegen zijn fiets, of werd hij de verkeerde kant opgestuurd. ‘Doorzetten, met de kop tussen de knieën, dat wel, maar ik was te zacht. Als iemand viel, of plat reed, vond ik dat erg voor die jongen. Maar anderen zijn blij. In de topsport is het ikke, ikke, ikke,’ zei hij tegen journalist Dominique Elshout. In 1953, bij de Ronde van Gastel, reed hij zo lang en zo hard op...