De eerste reacties uit Cannes 1993 op In weiter Ferne, so nah leken verontrustend: Wim Wenders was uitgegleden met een mistige of overbodige film. Enige dagen later kreeg die film de Grand Prix Spécial du Jury. Bij de uitreiking werd de maker uitgejoeld. Over de internationale bioscoopuitbreng – in een kortere montage – werd daarna aanzienlijk milder geoordeeld. Toch wist ik niet wat ik moest verwachten van een film die direct volgde op het ambitieuze mammoetepos Bis ans Ende der Welt. (Eerst gereduceerd tot bijna de helft van de eigenlijke tijdsduur en daarna in steeds weer andere versies en lengten – al dan niet met medeweten van Wenders – in roulatie gebracht, als een vooral verwarrende en vermoeiende collage van frappante momenten.

De door insiders geziene en geprezen director’s cut van vijf uur is aangekondigd, maar nog niet in het openbaar vertoond.) Mijn zorgelijke houding verdween bij het zien van de film, na bijna een jaar nu in Nederlandse première. Het is een ook...