Werd dit weekend omringd door negenendertig kinderen. Er gaan weekeinden voorbij dat ik er geen zie, dus voor mij was het een heel spektakel.

En nu, op vijfenveertigjarige leeftijd, kwam ik dan op de luxe, want mannelijke gedachte: waarom ben ik daar nooit aan begonnen?
Vroeger gold de man-mannelijke relatie nog als een goeie reden, de mensen knikten als je vertelde niet met een vriendin maar met een vriend te leven, maar in alle eerlijkheid: onvruchtbaar word je daar niet van, dus een echt excuus is het niet.

Hou ik van kinderen? Jawel, vluchtig, als het er niet te veel zijn, maar dat geldt eigenlijk voor alle mensen. Er zijn er een paar die je leert kennen, en die ook uitdrukkelijk jouw naam noemen, wat een groot feest is als ze twee zijn.

Tephan. Die bevestiging van je bestaan, die je feitelijk dagelijks ontvangt, hakt erin als je ziet hoe zo’n klein mondje grote moeite moet doen om die twee lettergrepen uit te spreken, en dan ook nog op het goeie moment, namelijk als ik aan...