Interview / Popmuzikant Patrick Watson

Een jonge man in een niet zo nieuwe bruine jas zit met een priemend vingertje in de aarde te prikken. Wat spookt hij toch uit, daar in het stukje gras aan een Utrechtse kade? Even kijkt Patrick Watson schichtig om zich heen, dan keert hij, kennelijk onverrichterzake, terug naar de ingang van Ekko, de club waar hij deze avond zal spelen. Is het een mysterieus ritueel om het concert voorspoedig te laten verlopen?

Watson lijkt wel enigszins betrapt als wij een minuutje later aan hem worden voorgesteld. Maar de zanger en pianist herstelt zich snel. Vrijwel onmiddellijk verandert de zonderlinge man in de bruine jas weer in de lieve, springerige, nerveuze jongen die hij is. Patrick Watson: een baard gepaard aan een eeuwige glimlach, een overenthousiast kind van achtentwintig jaar.

Een paar maanden geleden had nog vrijwel geen sterveling in Nederland van hem gehoord. Of beter gezegd: van de Canadese band die zijn naam draagt. Ja, drie nummers had...