Den Haag
Van Wim Kortenoeven hoorde ik voor het eerst via drs. Gerard van Leijenhorst, oud-CDA-politicus en voorzitter van het Israël Comité Ne­der­land, dat in de omgeving van Nij­kerk en Gar­de­ren geld inzamelde voor het heilige land. Tot hij in 1996 plotseling werd afgezet. Drijvende kracht achter de paleisrevolutie was Kortenoeven, volgens Van Leijen­horst een rechtse fanaat die niet wilde volstaan met het werven van steun voor een kindercrèche in Tel Aviv of het uit solidariteit met Gods volk planten van Nederlandse tulpenbollen in de binnenstad van Jeruza­lem: van Kortenoeven moest het comité harde actie gaan voeren tegen de vredesonderhandelingen met de Palestijnen. Van Leijenhorst maakte hem uit voor &#8216;opgewonden standje&#8217;. Volgens de couppleger lag het anders: de oud-CDA-bewindsman was meer geïnteresseerd in het aflopen van recepties dan in echte steunverlening aan het uitverkoren volk. Kortenoe­ven in VN: &#8216;Hij was gewoon lui.&#8217;
Het was voor het eerst dat Wim Kor­ten­oeven in botsing kwam met wat hij toen al omschreef als &#8216;de coterie van oud-Kamerleden, oud-gemeentesecretarissen en gepensioneerde autoriteiten die elkaar altijd de hand boven het hoofd houden&#8217;. Waar de politicoloog verscheen, brak ruzie uit. Wie hem tegenwerkte, kon rekenen op dreigementen als: &#8216;Ka­rak­ter­moord op mijn persoon zal worden gevolgd door een tegenoffensief dat zijn weerga niet kent.&#8217; Wee de krant die een kritisch artikel over de nederzettingen op de Wes­te­lijke Jordaanoe­ver of het hardhandig neerslaan van een relletje in Oost-Je­ru­za­lem afdruk-te. Die kon meteen op een gepeperde reactie rekenen. Kortenoe­ven zag dat als zijn bijdrage aan de bestrijding van het &#8216;Goebbeli­aan­se informatie-antisemitisme&#8217;. Het Joodse volk tegen zijn vele vijanden beschermen zag hij als zijn raison d&#8217;être.
Wie was die man die het conflict in het Midden-Oosten als een Atlas op zijn schouders droeg? Najaar 1996 zochten Margalith Kleijwegt en ik hem thuis op. Het werd een bizarre ontmoeting. De boekenkast was gevuld met titels als The Jewish World en Jerusalem of the Heaven. Op de schoorsteenmantel stonden twee chanoekakandelaars. De gastheer droeg een davidster. Var­kens­vlees en garnalen kwamen de deur niet in. Alleen: Kortenoeven bleek helemaal niet Joods te zijn. Hij was hervormd opgevoed. Hij zei: &#8216;Ik heb het gevoel dat ik een Joodse ziel in een christelijk lichaam heb.&#8217;
Een paar jaar later kwam ik hem tegen op een bijeenkomst van het Centrum Informatie en Documen­tatie Israël, het CIDI. Daar bleek hij te werken als onderzoeker en lobbyist. Een vreemde eend in de bijt: hij was een stuk rechtser dan collega&#8217;s als Ronny Naftaniel en Hadassa Hirsch­feld. Maar vanwege zijn werkdrift werd hij op handen gedragen. Hij schreef boeken over Hamas (&#8216;propageert genocide op het Joodse volk in zijn totaliteit&#8217;) en grootmoefti al-Hoesseini van Jeruzalem (&#8216;Hitlers Palestijnse bondgenoot&#8217;). Hij deed geharnaste uitspraken over de fundamentalistische islam (&#8216;een boosaardige ideologie&#8217;), de moord op Theo van Gogh en voetbalwedstrijden waarbij verdachte slogans waren gescandeerd (&#8216;Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas!&#8217;) Toch keerde hij zich ook tegen Wilders toen die de Koran wilde terugbrengen tot de omvang van de Donald Duck. Dat noemde hij &#8216;populistisch geleuter&#8217;.
Daarom wekte het enige bevreemding in Joodse kring dat Wim Kortenoeven in 2010 opdook op de kieslijst van de PVV. Gerekruteerd door Martin Bosma &#8216;om lekker veel Kamervragen te stellen over Israël&#8217;.
Anderhalf jaar later voelde de &#8216;Joodse ziel in een christelijk lichaam&#8217; zich ook in zijn nieuwe partij niet meer thuis. Wil­ders gaf steun aan het voorstel het ritueel slachten te verbieden. Jam­mer voor de Joden, maar de strijd tegen de islam ging nu eenmaal voor. Kor­ten­oe­ven stemde tegen, maar mocht die tegenstem niet aan de pers toelichten. Volgens een goed ingewijde bron vloog hij letterlijk tegen de muur op van boosheid.
Dinsdag 3 juli vielen zijn maatje Mar­cial Hernandez en hij perscentrum Nieuwspoort binnen. Hun ogen waren geopend. De verlosser uit Venlo bleek een dictator, een politieke klaploper die zijn fractie als stemvee behandelde. Vergeleken met Wilders was Kim Jong-un een toonbeeld van openheid en transparantie. Een opgewonden standje inderdaad, Wim Kortenoeven. Maar van mij mag hij voortaan elke week een persconferentie verstoren in Nieuwspoort.
max.van.weezel@vn.nl

Gerelateerd