Literaire berichten

Op de recent en met veel bombarie gepresenteerde roman Goldfarb, een min of meer contemporaine remake van de Casanova-mythe, prijkt als auteursnaam het pseudoniem Nemon. De roman gaat over Frank E. Goldfarb, een jonge advocaat die meer vrouwenharten verovert (en breekt) dan zaken wint. Met deze houding jaagt hij met name zijn vader, bij wie de jonge Goldfarb op kantoor werkt, tegen zich in het harnas.

Goldfarb wordt niet bepaald geportretteerd als een aanwinst voor de beroepsgroep. Des te merkwaardiger dat het uitgerekend een advocaat is die zich verbergt achter de schrijversnaam Nemon: een van de eerste Google-hits op de zoekterm Nemon ‘verraadt’ dat het gaat om de advocaat Bob van der Goen. Kunnen we Goldfarb wel zuiver als literair werk lezen? En waarom dat pseudoniem, dat nota bene door inspanningen van de schrijver zelf na een paar muisklikken waardeloos is?

‘Ik schrijf onder pseudoniem puur om mijn literaire werk te onderscheiden van mijn juridische...