Binnenland

Op de dag dat Hans Wiegel definitief afscheid nam van de Nederlandse politiek, zaten Joop van Tijn en ik bij hem thuis in Amerongen. De telefoon stond niet stil, de deurbel rinkelde voortdurend: postbestellers die een telegram bezorgden, bloemisten die fraaie ruikers kwamen aanbieden. Nederland hield van Wiegel – zoveel was duidelijk. Net als op het afscheidsfeest dat de VVD even later organiseerde. De liberale aanhang bracht hem een aubade – op de muziek van Harry Banninks ‘Op een mooie pinksterdag’ : ‘Wiegel was de VVD/en een leuke baas/Wiegel was een duidelijke mengeling/van Onze-Lieve-Heer en Sinterklaas.’ Práchtig vond de voormalige vice-premier dat.

Zijn vertrek uit Den Haag berustte eigenlijk op een misverstand, legde hij ons destijds uit. Zijn boezemvriend Dries van Agt had zich door de verkiezingsuitslag gedwongen gezien de VVD in te ruilen voor de PvdA en Wiegel zat nu in de oppositie. Dat boeide hem niet erg. Hij verwachtte dat het centrumlinkse...