Stephan Sanders lag ooit in zijn ledikantje als ‘une pupille de la nation’. Een hulpeloos kindje, noodgedwongen in de schoot van de staat geworpen. Hoog tijd voor een grondig onderzoek naar deze staatsvoogdij, die niemand de overheid kan afnemen.

Meestal bekijk je het nieuws zonder het te beseffen door de bril van iemand uit de middenklasse – het zal voor veel lezers van dit blad gelden. Met middenklasse bedoel ik die oeverloze maar toch duidelijk te onderscheiden groep van mensen die altijd zelf nog wat middelen kan aanwenden voordat ze totaal afhankelijk wordt van de overheid. Een familielid dat inspringt, een rijke oom die geld leent, de bevriende arts die sneller ingrijpt. Er is dus een buffer tussen burger en staat, en die verleent een gevoel van veiligheid en autonomie. Nog één keer dat bekende citaat van iemand die meestal niet mijn geestelijk leidsman is, de voormalig Amerikaanse president Ronald Reagan: ‘De negen meest angstwekkende woorden in de Engelse...