Interview / De schrijver & de politicus

We staan weer op het Amsterdamse Rokin, op de stoep in de stralende zon. Ergens in de toeristische drukte aan de overkant staat een auto voor hem klaar. Die zal hem hopelijk gekoeld en ongekreukt afleveren op de Libelle Zomerdagen. We hebben in de bruine krakende stoelen van de oude kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae een uur gepraat. We zijn op de foto geweest, waarbij de fotograaf vroeg of we in tegengestelde richtingen om elkaar heen konden lopen, maar wel in de camera konden blijven kijken. Het resulteert in een dansje voor twee gniffelende mannen voor een witte muur. Nu schudden we de handen en ik loop naar mijn fiets. Hij steekt het Rokin over, geflankeerd door zijn jonge adjudant.

Verbluft is het woord niet. Het is eerder of mijn hele lichaam gevuld is met een witte mist. Wat heb ik nu meegemaakt? Heeft het gesprek opgeleverd wat ik ervan verwachtte? Wat is er gebeurd? Hinderlijk omgeven door al die vragen fiets ik naar een terras...