Als je het eenmaal ziet, dan zie je ook niets anders meer. En dat is die vriendin van mij overkomen: ze loopt geregeld door de stad, niet slenterend, maar vinnig, zoals ze in Zuid-Afrika zeggen, en zet parcoursen uit van een uur. Naar de nieuwe markthallen in Amsterdam, naar de Albert Cuyp. En om de zoveel meter ziet ze eten: loempia’s, Spaanse worsten, kaasjes, Surinaamse pastei, haringen, heel veel frites, pizzapunten.
Het vliegt haar aan, ze slaat haar handen voor haar gezicht, die voortdurend snackende mens, die je allicht de indruk geeft net te zijn ontsnapt uit een vluchtelingenkamp.
Meestal begrijp ik de vriendin met een half woord, we delen smaak in ideeën en ja, dus ook in vrienden, maar deze litanie kan ik niet goed volgen. In mijn dagelijkse rondgang door de stad moet ik ook eters en eetgelegenheden...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.